Van korte termijn betrokkenheid van ontwikkelende, ontwerpende en bouwende partijen tot een korte termijnvisie bij de overheid. Dat kortetermijndenken in de bouwwereld is een groot probleem en staat de noodzakelijke transitie naar een circulaire economie in de weg. Want bouwen doen we juist voor de lange termijn.

Toen ik in Vancouver woonde heb ik kennis gemaakt met het Seven Generation - principe. Een manier waarop inheemse volken in Noord Amerika belangrijke beslissingen nu spiegelen aan de impact van beslissingen die vroeger zijn genomen om zo vooruit te kunnen kijken naar de toekomst.

Ik ben er van overtuigd geraakt dat we in deze onzekere tijd behoefte hebben aan een positief verhaal. Een verhaal dat ons een betere toekomst biedt. Een verhaal dat redeneert vanuit de mens, vanuit wat wij willen nalaten voor de generaties na ons. Dat is voor mij de waarde van het Seven Generation - principe.

Mijn ervaring met de bestaande bouw in Nederland heeft mij veel geleerd over de bouwkundige kwaliteit van gebouwen in verschillende bouwperioden. Ook heeft het mij geleerd dat woonwensen door de jaren blijven veranderen en daarmee ook de behoefte blijft om te kunnen verbouwen en gebouwen aan te passen aan persoonlijke wensen.

Ik ben er achter gekomen dat ondanks het feit dat de bouwkundige kwaliteit steeds beter is geworden, de flexibiliteit steeds minder is geworden. Daarmee zijn we een belangrijk aspect uit het oog verloren, namelijk dat we niet (alleen) bouwen om een oplossing te bieden op dit moment, maar dat we ook (en vooral) bouwen voor de toekomst.

Toekomstbestendig bouwen is op dit moment te vaak een loze term.

Begin met terugkijken; wat kunnen wij leren van de geschiedenis van de (woning)bouw in Nederland? Welke bouwperiode of bouwmethode leverde woningen op die generaties lang mee (zijn ge)gaan en om welke redenen? Welke omgevingsfactoren spelen hierbij een rol? Veel te vaak hebben we de neiging om met elk nieuw project opnieuw te beginnen, zonder eerst goed na te denken wat we kunnen leren van de projecten die we hebben gedaan. In de huidige praktijk staat ‘nieuw’ synoniem voor ‘beter’ terwijl we inmiddels weten (zie mijn blogs in de serie “Zeven Generatie-denken”) dat dit niet zo is.

Kijk vooruit met de lessen uit het verleden. Hoe willen we dat onze achter-achter-achterkleinkinderen over 150 jaar wonen en hoe kijken zij dan terug op wat wij nu bouwen? Kortom, wat is de werkelijke maatschappelijke waarde van onze nalatenschap? Als we vaststellen dat we vandaag de dag wegwerpvastgoed bouwen, dan is het dus hoogste tijd dat we het structureel anders gaan doen.

Er zijn momenteel een aantal ontwikkelingen die onze samenleving fundamenteel ontwrichten; er is sprake van met elkaar verweven ecologische, sociale, individuele en economische crises waardoor wij ons economisch systeem en onszelf volledig opnieuw moeten uitvinden.

Er is dus reden genoeg de bouw op een nieuwe manier te bekijken zodat wat we nu bouwen meerwaarde en betekenis heeft op de lange termijn. Want daarmee kunnen we een antwoord geven op de verschillende crises. Dat vraagt van alle betrokken partijen een andere visie en een ander verdienmodel waarbij het uitgangspunt een betrokkenheid op de lange termijn moet zijn.