In 2008 startte ik mijn eigen bureau, West Architecten. Projecten voor professionele opdrachtgevers combineerde ik met particuliere projecten. Deze particuliere projecten hadden veelal betrekking op het verduurzamen en uitbreiden van bestaande woningen vanwege veranderende woonwensen. Tijdens het werken aan deze projecten, waarbij ik ook vaak de bouw begeleidde, heb ik een goed beeld gekregen van de manier waarop in Nederland door de jaren heen is gebouwd en welke beperkingen dit geeft bij het aanpassen van een woning. Ik heb woningen verbouwd vanaf bouwjaar 1850 – heden.
Tussen 2008 en 2015 combineerde ik mijn eigen bureau met een vaste baan bij VVKH Architecten in Leiden. Hier werkte ik aan winkelcentra, kantoorgebouwen, brandweerkazernes en scholen, maar ook aan appartementengebouwen en eengezinswoningen. Daardoor kreeg ik veel ervaring met de hedendaagse nieuwbouwpraktijk. In 2019 kwam ik in contact met Juli Ontwerp en in 2020 werd ik daar partner. Ik kreeg de eindverantwoordelijkheid over grote (woningbouw)projecten en probeerde samen met Pim van der Ven het thema Geluk & Gezondheid integraal onderdeel te maken van de projecten.
In 2021-2022 woonde ik een tijd in Vancouver, Canada. Hier werd ik geconfronteerd met de impact van de klimaatverandering. Extreme hitte, bosbranden, zeer zware regenbuien (‘atmosferische rivier’), vrieskou en overmatige sneeuwval. Allemaal zo uitzonderlijk dat bleek dat zelfs de nieuwste gebouwen in Vancouver er niet op ontworpen waren. Een ervaring met de klimaatverandering die we in Nederland nog nauwelijks hebben, maar die ons hier in de nabije toekomst ongetwijfeld ook zal treffen.
Ook kwam ik in Canada in aanraking met het Seven Generations-principe: een principe afkomstig van inheemse indianenstammen, waarbij uitgegaan wordt van een zeven-generatie planning. Hierbij wordt de impact van beslissingen op de huidige en zes generaties in de toekomst overwogen, een periode van ongeveer 150 jaar. Het idee is dat bij beslissingen van vandaag rekening moet worden gehouden met de potentiële voordelen of schade die deze zeven generaties zouden voelen. Belangrijk is dat bij die afwegingen ook zeven generaties teruggekeken wordt.
Ik kwam tot de conclusie dat de noodzakelijke verandering veel te langzaam gaat. Niet omdat er geen ambities of goede bedoelingen zijn, maar omdat er een groter probleem aan ten grondslag ligt. Het is namelijk de manier waarop we het bouwproces hebben georganiseerd die de nodige innovaties in de weg staat. Door in de bestaande structuren te blijven denken, (bouwprojecten hebben een gemiddelde looptijd van 7 jaar!) zal het ons niet lukken veranderingen op korte termijn voor elkaar te krijgen.
De puzzelstukken vielen in elkaar. Het terugkijken van het Seven Generation-principe sluit naadloos aan bij mijn eigen ervaring bij de verbouw van woningen en wat we hiervan kunnen leren. Het 7 generaties vooruit kijken maakt de toekomst concreet en verlegt daarmee het streven naar rendement op de korte termijn naar de betekenis van vastgoed voor de volgende generaties – en dus langetermijnprestaties voor onze eigen kinderen.
